First year High School. Basketball practice. Kasali ako sa Varsity namin. Hindi naman talaga ako yung tipong pang-ace player. Maliit lang kasi ang population ng school namin kaya nakasali ako.
Excused kami buong araw ng Thursday. May pinaghahandaan kasi kaming competition. Buong araw, puro ensayo. Takbo dito, takbo doon. Habol ng bola, shooting, execute ng play at focus sa dribbling.
Puro second year ang kasama ko. Hindi kasi active sa sports ang mga kaklase ko sa first year. Ewan ko ba sa kanila. Hindi rin naman sila nage-excel sa subjects pero parang puro pasarap lang ang gusto nila. Ayaw nila ng sports.
Well, yun na nga. Practice. Gunners ang name ng team namin. Code name ko sa Gunners: Spy. Mahilig kasi akong maghanap ng weakness ng team ng kalaban at dun ako nagpo-pokus. Kung hindi sila magaling dumepensa sa tres, dun ako titira.
Small Forward pa ang posisyon ko nun. Hindi pa ko nagsasanay mag point guard. Neto na lang ako nag point guard dahil hindi na ako isa sa mga matatangkad na players. Napag-iwanan na ang height ko e.
Pero nung araw na yun, sa loob classroom namin, may nakatingin sa salamin ng bintana. Ginagamit niya ang angle ng bintana para mapanuod ang practice namin sa basketball court. Kunwari ay tulala sa kawalan pero ang totoo, nanunuod siya sa bawat kilos at galaw namin.
Ganun siya gumalaw.
At sure ako, binabasa niya rin ang blog na to.
Tuwing Wednesday, magb-blog ako tungkol sa naaalala ko sa aking kabataan. Ito ang aking “Project: Memory Miyerkules” .
Layunin nitong maisulat paunti unti ang aking talambuhay.
