Sanay na ako sa pambibigla ng mga tao. Yung character ko kasi, medyo friendly at medyo safe. Pero ang hindi alam ng iba, associated pala ako sa mga taong kilala din nila.
High School. Kwento lang ito ng batch ng kuya ko.
Medyo PDA kasi kami ni Super Ex nun High School. At syempre, napapansin ito ng lahat. Ang love team namin ay inaabangan noon. Usap-usapan ang team up namin ng school na may population na hindi hihigit sa 250 students.
Isang patay na oras sa upper class, nai-kwento daw ng History / Social Studies teacher namin kung ano ang napapansin niya sa team up na Angel-Pepi. Ganun na raw ba talaga ang mga kabataan sa panahon na yun? Ke-bata-bata pa, matapang na at mapusok.
At marami pang sinasabi na kasama din naman sa Social Studies kaya ayos lang.
Ang problema, nasa klase na yun ang kuya ko. Kapatid ko. Pareho kami ng tatay at nanay since birth.
Na hindi naman na-realize ng teacher namin dahil hindi kami magkamukha. Medyo popular din naman kasi ang aming surname.
FYI. Tatlo kami sa klase namin nung High School na pare-pareho ng surname. Hindi kami magkakamag-anak.
Ayun na nga, todo usapan daw. Hindi ko alam kung nahihiya ang kapatid ko na pinag-uusapan at ginagamit ako na example sa klase nila.
Hanggang sa sumagot ang Team Captain ng aming varsity team noon, “wag naman ganyan ma’m, nandito kapatid ni Pepi”.
“Sino?” ang tanong naman nung teacher. Dun lang niya nalaman na magkapatid nga kami ng kuya ko. Akala raw niya joke joke lang.
Memory Miyerkules ang tawag sa aking proyekto para ibahagi ang kwento ng buhay ko na may kinalaman sa sitwasyon ko ngayon. Bukod sa pagbibigay ng maiksing intro para sa mga susunod na blogpost, layunin din nito na maibahagi ang aking
